Yemek odaları ilerledikçe, Dear Jane’s’in açık kat planı, restoranın özünü 30 saniyeden daha kısa sürede iletmek için yeterli görsel ipuçları oluşturuyor.

Gözleriniz önce açık mutfağı çevreleyen ve tayfın her rengini sergileyen uzak duvara monte edilmiş şamandıralara takılacak. Düzenlemeleri rahatsız edici derecede zevkli – denizcilik schlock’tan daha fazla sanat enstalasyonu – ve üzerlerine düşen ışığın tonu, neon parlak can yeleklerini akla getiren turuncu tonları ortaya çıkarıyor.

Dekorun geri kalanı sinsi bir şekilde nötr: geçmişin orta düzey zincir otellerinin bej desenli halısı; karamela sarısı döşemeyle kaplı püsküllü kahverengi ziyafetler ve sandalyeler; ve hızlı yarış personelinin üzerine kabuklu deniz ürünleri tabakları, karides kokteyli, istiridye Rockefeller ve karartılmış balık koyduğu beyaz çarşaflarla donatılmış masalar.

Tüm bunlar, Marina del Rey limanındaki Havza C’yi ve gerçek tekne denizini çerçeveleyen resim pencerelerinin ötesindeki manzaraya bir fon görevi görüyor. Gün ışığında, sahne, gökyüzünü dolduran ve apartman binalarını su boyunca lekeleyen bir direk kaosudur. Geceleri, yüzen şekiller belirsizleştiğinde, karanlık sakinlik yayar ve genellikle dolu olan odaya hareketi yansıtır.

Enerjinin bir kısmı havada asılı duran şakacı ahenksizlikten geliyor: Neden tüm bu insanlar eski bir Continental deniz ürünleri restoranında bir akşam geçirmek için yaygara koparıyorlar?

Retro’yu anlamlı kılma sanatında ustalaşmış bir üçlü olan Dear Jane’s’in arkasındaki deneyimli profesyonellerle ilgili her şeye sahiptir.

2019’da şef Hans Röckenwagner ve eşi, pazarlama yöneticisi Patti Röckenwagner, o sırada Santa Monica’nın amiral gemisi Mélisse’nin Culver City’deki bir zamanlar ünlü olan Dear John’s’u canlandırmak için bir tadilatın ortasında olduğu Josiah Citrin ile işbirliği yaptı. Aktör Johnny Harlowe, restoranı 1962’de açtı – sözde erken müdavim olan arkadaşı Frank Sinatra’nın emriyle. Yakınlarda iki film stüdyosu bulunan bu karanlık, gece kulübü 1970’ler boyunca ünlüler ve diğer eğlence endüstrisi türleri için bir demirbaştı. Harlowe, restoranı 80’lerde sattı ve Dear John’s, sürekli azalan çeşitli yinelemelerde zayıfladı.

Geliştiriciler, Nisan 2021’de Röckenwagners ve Citrin iki yıllık bir veda partisi düzenlemek için bir strateji belirlediklerinde binanın yerle bir edilmesini planlamışlardı. Şefler, biftek ve patates, ıstakoz Thermidor, peynir fışkıran Kiev tavuğunun kompakt şekline yeniden tasavvur edilen tavuk Parmesan ve ikonik bir gösteriş için, smokinli sunucular tarafından masa başında oluşan Sezar salatasından oluşan ince ayarlanmış bir zaman kapsülü menüsü üzerinde beyin fırtınası yaptı.

Fikir hızla bir izleyici kitlesi buldu. Başarısını, sahiplerinin itibarına, insan ruhu üzerinde oynayan geçici şeylere duyulan şehvete (hadi sonsuza dek gitmeden gidelim!) ve şeflerin tasarladığı dürüstçe çekici yiyeceklere bağlayabiliriz. Mekan aynı zamanda Los Angeles’ın kültürel DNA’sından asla tam olarak çıkamayacak olan Hollywood gücü ve cazibesi kavramından da yararlanıyor. Kıtadaki en köklü savaş atlarımızdan bazılarını işlerinde tutan aynı nostalji motorudur. Musso & Frank Grill, Tam O’Shanter, West Hollywood’daki Dan Tana’s, Beverly Hills’deki Lawry’s the Prime Rib ve Pico Rivera’daki Dal Rae’yi düşünüyorum.

Salgının en kötüsüne hızlıca ilerleyin: Dear John’s’ın yıkım tarihi Nisan 2023’e ertelendi ve tarih yaklaştıkça mal sahipleri, eski hitleri için bir haleflik planı düşünmeye başladı. Marinada 1960’lardan kalma boş bir binayı devraldılar, onu nazikçe yenilediler ve Sevgili John’un planına deniz ürünü bir hava kattılar. Dear Jane’s Eylül’de açıldı.

1980’lerin bir Doğu Kıyısı liman kentinin yakınında büyüyen bir çocuğu olarak, bu tarz bir restoran için kendi duygusal çizgim var. Dear Jane’in kapılarından ilk kez geçtim ve iki katlı oda konfigürasyonuna ve muhteşem alçak sarkıtlı zıvana tavanına gözlerimi kırpıştırdım. Uzaktaki anılar beynimi iki kelimeyle aydınlattı: Chart House. 1961’de kurulan ve yıllarca San Diego’da bulunan üst düzey deniz ürünleri zincirinin Baltimore’un İç Limanı’nda bir yeri vardı. Ailem özel günler için birkaç kez gitti. Elbette, Sevgili Jane’in alanı daha önce bir Chart House karakoluydu.

Kokteyl listesi tiki’ye eğilir ve gönülsüzdür; tekila, hindistancevizi şurubu ve Cointreau’yu harmanlayan gök mavisi bir numara Jane Jetson’a isim kontrolü yapıyor. Dear John’s’ta olduğu gibi, buradaki barmenler, Santa Barbara taş yengeç pençelerinin etini ustalıkla önceden çatlatılmış kabuklarından çıkarırken veya karidesleri düzgün bir şekilde temizleyen bir sostan kaydırırken hızı belirlemeyi tercih ettiğim canlandırıcı kuru cin martinilerde ustadır. delici yaban turpu ile kafa.

Crème fraîche ile çizgili, havyarla noktalı ve yumurtalı yedi katmanlı bir sosun eşlik ettiği eğlenceli, gösterişli balık çubukları var – tater tots’tan yapılmış benzer bir kaprisli Sevgili John’un muadili – ama çoğunlukla yemek pişirme zarif bir şekilde kamp yerine klasiği tercih ediyor.

Citrin ve Röckenwagner, bacony istiridye kumarhanesine tütsülenmiş piquillo biberi, chorizo ​​ve Meyer limonu kokulu ekmek kırıntıları ile saygılı bir yükseltme sağlıyor. Sunucular, esasen Thousand Island sosu olan (evet, orada ketçap görüyorum) malzemeyi bir araya getirmek için malzemeleri bir araya getirmek için masanın yanında somutlaşır ve Louie karidesinin üzerine koyar. Dört makarna arasında en güçlüsü olan tagliolini’ye karışmış bir tabak sarımsaklı karidesle karidesi ikiye katlamaktan mutluyum.

Balığın tam olarak pişmesini bekleyin. Alabalık amandin için kahverengi tereyağlı limon sosu, doğru ipeksilik ve asitlik oranlarına sahiptir. 80’lerin otlu, sert kurumuş, karartılmış kırmızı balık çılgınlığı, günümüzün her yerde bulunabilen balık – somon balığı – ile buluşuyor ve nesiller arası güzel bir eşleşme oluşturuyorlar. Hepsinden iyisi, hassas, filetolu kum dabs – Dear John’s’u ilk incelediğimde söylediğim gibi, daha yerel menülerde görünmesi gereken – limon suyu ve kapari ile keskinleştirilmiş bir Pasifik yassı balığı.

Splurgier mezelerinden ikisi yemeklerim sırasında işareti kaçırdı. Aşırı panelenmiş, yengeç dolgulu karideslerin genel dokusu, çekici olmayan bir şekilde kabarıktı ve tadı, balığımsıydı. Tereyağlı bir sos, incecik parfümüyle portakal rengi pohpohlanmış bir ıstakoz. Yine de etin kendisi gevşekti ve kızarmış ıspanağın sazları yemeğe buruşuk, boş bir çıtırtıdan başka bir şey vermedi.

Ve hizmetin çoğu zarif olsa da, Dear John’s’taki yemek odası kaptanı Hank Kelly gibi bir emektarın yol gösterici varlığını özlüyorum. Masa başındaki Caesars üzerinden çoklu görev yaparken, konukların ruh halini alışılmadık bir incelik ve çekicilikle okur. Umarım Kelly, şu anki çalıştığı yer üç ay içinde ortadan kaybolursa batıya gitmeyi göze alır; mal sahipleri başka bir kira uzatması için pazarlık yapıyor, ancak sonuç belirsiz.

Sahipler, diğer her şekilde, Dear Jane’s’i tartışılmaz varis olarak çoktan kurmuşlardır. Parm tavuk zaten menüde ve her zamanki gibi bir zevk. Girişin sağındaki kırmızı kadife perdenin arkasına göz atın: Galerici Robert Berman’ın yardımıyla Patti Röckenwagner’in küratörlüğünü yaptığı benzer bir portre ağırlıklı dönem sanatı koleksiyonuna kadar, Sevgili John’unkini kopyalayan gizlenmiş bir barı ortaya çıkarır. Hiçbir şey tarihin aynısını yapamaz, ancak elinizde bir martini ile ahşap panellerin ve titreyen bir şöminenin kucaklaşması çok yakındır.