Geçen yaz, “la canicule” veya Avrupa’yı haftalarca kaplayan aşırı sıcak hava dalgası sırasında Güney Fransa’dan geçtim. Eşim ve ben Cassis’te başladık ve batıya doğru yol aldık, bir gece Toulouse’da mola verdikten sonra, iki arkadaşın yeni taşındığı Bordeaux’nun yaklaşık bir buçuk saat doğusunda bir kasaba olan Bergerac’ın dışındaki eski bir Fransız çiftliğine gittik. . Tüm hafta sonu klimasız hayatı kucakladık çünkü mecburduk.

Yemeklerimizin tamamı soğuk veya oda sıcaklığındaydı ya da mutfağa ısı katmasın diye dışarıda yedik. Ama bir öğleden sonra ev sahiplerimiz için yemek pişirmek istedim ve o gün marketten alışverişe gittik. Domates, kabak, patates ve patlıcanların hepsi en iyi durumdaydı ve sade ama zarif bir şekilde pişirilmiş en iyi yaz ürünlerini yansıtan bir yemek yapmak istedim. Benim için bu tian demekti.

Bir tian, pek çok ince kabak, patates ve domates dilimini soğan ve otlarla kaplayan, kabarcıklı ve yumuşayana kadar pişirilen klasik Provence yemeğidir. Bu, yapmayı her zaman sevdiğim bir tarif ve Fransa’da, yazın zirvesindeyken, ne yaparsak yapalım mutfakta terleyeceğimiz bir sırada onu kırmak uygun göründü. Ve yemeğin harika yanı, gerçekten bir tarife ihtiyacınız olmamasıdır, çünkü kullanacağınız sebze miktarı pişirme kabınızın boyutuna ve kaç kat istediğinize bağlıdır.

Pek çok tarif, sebzelerle birlikte soğan veya arpacık soğanı gerektirir, ancak daha fazla kullanabilmek için bunların pişmesini istedim, bu yüzden bir tencerede yarı saydam olana ve kahverengileşmeye başlayana kadar soğanları yavaşça pişirmeye başladım. Soğuması için kazıdıktan sonra, bir tabağın dibine ince dilimlenmiş patatesleri bir kat serdim. Patateslerin pişmesi ve geri kalan sebzelerin çok çabuk yanmasını önlemesi en uzun süreyi alır, ancak ilk girmelerinin en iyi nedeni, çıtır çıtır çıtır çıtır çıtır çıtır patatesler oluşturmaktır.

Patateslerden sonra üstüne pişmiş soğanların bir kısmını, ardından biraz kabağı serptim ve ardından sebzeler sığ tavanın neredeyse üstüne gelene kadar katmanlamayı tekrarladım. Üzerine biraz dilimlenmiş domates koydum ve sonra biraz bayat ekmeği, şaraptan kaynaklanan sabırsızlığımla idare edebileceğim en küçük parçalara ayırdım. Fırına girdi ve burada yaz sebzelerinin azaltılmış özüyle tatlandırılmış etli bir güveç gibi yumuşak ve umami açısından zengin bir şekilde pişti. Rosé bardaklarımızdan damlayan buğu taneleri tian’ı tembel tembel yedik, kıtır kıtır kıtır kıtırların her biri bitene kadar masanın etrafındaki kırıntıları kaşıklayarak yedik.

Bu yaz için ABD’ye döndüğümde, aynı zahmetsiz yaz hissini tian üzerinde kendi yorumumla yeniden yaratmak istedim. Evet, biraz dilimleme söz konusudur, ancak bunun dışında, yavaş, metodik katmanlama – ve her bir sebze katmanının buharlaşmasına izin vermek için tencereyi örtmek arasında şaraptan yudumlar almak – bu kadar “kolay” bir yemek olmasının amacı budur. .

Tian’ıma bir serrano şili ve soğanlara biraz rendelenmiş taze mısır taneleri ekledim, bu da ona hem baharat hem de tatlılık ve kusursuz bir Amerikan yaz kalitesi veriyor. Yarıya bölünmüş çeri domatesler – Sungolds, eğer alabilirseniz – yemeği bitirmeyi çok daha kolay hale getirmek için üstüne koyun.

Fırından çıktıktan sonra ısıyı öldürebilir ve tian’ın saatlerce kurup soğumasını sağlayabilirsiniz. Cazibesinin bir başka yanı da bu: Oda sıcaklığında parıldayan bir yemek. Sebzelerin sıcaklıklarını solumak ve çökmek ve yumuşak ama sağlam bir yığın halinde yerleşmek için zamanları vardır. Benzer bir şekilde, o sıcak Fransız yaz gününde, mutfakta terledikten sonra sandalyelerimize yığıldık, güle birkaç buz küpü daha tıkırdattık ve soğutulmuş sebze güvecine tıkıştırdık – ve serin gece esintisinin esmesine izin verdik. yemek odasının karşısında – bizi uzun ve sıcak bir günün ardından serinletin.