Disneyland’ı ziyaret ederken özel bir yemek yemeyi düşünüyorsunuz ve Disney’in Grand Californian Oteli’ndeki Napa Rose’a hiç gitmediniz. Disneyland Resort’un kaliteli yemek seçeneklerinin bu zirvesindeki akşam yemeği slotlarının genellikle iki ay önceden rezerve edildiğini öğreniyorsunuz, pek de şaşırmıyorsunuz. Takvim uyarıları ayarlamalı ve bir rezervasyon stratejisi belirlemeli misiniz?

Önce birkaç soru sorayım:

Bir Disney tamamlayıcısı mısınız ya da onunla birlikte olacak mısınız? Dört servisli bir akşam yemeğinin kişi başı 125 dolara mal olduğu veya alakart fileto mignon’un 62 dolardan çaldığı savurgan bir yemeğe hazır mısınız? Yakın tarihli bir menüyü taradınız ve yemek pişirmenin genel olarak Cal-Ital temasının çekici olduğunu gördünüz mü? Hızla üç haneye yükselen şişe fiyatları ile derin bir California kırmızısı listesinin tadını çıkarmaya istekli misiniz? Bu tür bir ortamda yemek yerken alışılmadık derecede özenli ve gösterişli hizmet bir öncelik midir?

Müsaitlik durumunu zaten kontrol ediyorsanız, suları dalgalandırmama izin verin: Napa Rose’u zarif bir deneyim olarak görüyorum, ancak 22 yıllık bir otel restoranı olarak, aynı zamanda modası geçmiş bazı lüks yemek fikirlerine de dayanıyor.

Grand Californian’ın sürgülü vitray kapılarının yanından geçerken ve binanın Amerikan Sanat ve El Sanatları hareketinden ilham alan heybetli orman evi tasarımıyla çevrili olmak, fantastik bir şekilde Disney’i hissettiriyor – gerçeklerimizin içinde paralel evrenler yaratmaya dünyadaki herhangi bir varlık kadar yaklaşan bir girişim. ve illüzyonları neredeyse ayırt edilemez hale gelebilir. Bir yanım amiral gemisi restoranının görünen zevklerine dalıp gidiyor, diğer yanım ise restoranın daha büyük dünyada var olduğu bağlamı çiğneyerek gözlerimi çıkış tabelasından ayırmıyor.

Napa Rose Ocak 2001’de açıldığında, kendisini tatil beldesinin çerçevesinin ötesinde ayırt etme hırsıyla tasarlanmıştı – özellikle “Şarap Ülkesi” olarak ilan edilen Kaliforniya mutfağının mevsimsel kavramlarına ayak uyduran milenyumun başında bir destinasyon olmak. mutfağı”, restoranın ilk yıllarında endüstri kıdemli ve usta sommelier Michael Jordan tarafından denetlenen etkileyici mahzenini çerçevelemenin bir yolu olarak. Seçtiği yaklaşık 1000 şişe arasından Harlan ve Screaming Eagle gibi Napa şarap imalathanelerinden pahalı kült enderlikler tedarik etti (tabii ki Golden State üreticileri için ağır) ve ayrıca kurum içi eğitime, aşçıları ve yemek odası personelini Seviyeyi geçmek için hazırlamaya odaklandı. Master Sommeliers Mahkemesi’nden 1 sınav.

Disney yöneticileri mutfağa liderlik etmesi için, Napa’daki Auberge du Soleil’den kiraladıkları ve özgeçmişinde Dallas’taki Turtle Creek’teki övülen Konağı da içeren bir şef olan Andrew Sutton’ı işe aldı.

Sutton, menüsünü o günün Kaliforniya içerik belirleyicileriyle doldurdu: ızgara etler, Wolfgang Puck a la somon füme ile pizza, ıspanak salataları, makarna ve risotto, Laura Chenel keçi peyniri, kışın narenciye ile parıldayan ve taşla ıslanan tatlılar yazın meyveler. Bariz eşleşmeleri göz önünde bulundurarak yemekler tasarladı: Chardonnay’i tamamlamak için taraklı vanilya kokulu ıstakoz sosu; güçlü otlar ve büyük, dumanlı kırmızılarla omuz omuza durabilecek zengin indirimler içeren etli mezeler.

Sutton, yirmi yılı aşkın bir süre sonra mutfak direktörlüğüne yükseldi. Napa Rose’a ek olarak, Disney California Macera Parkı’ndaki Carthay Circle’ı ve ultra ayrıcalıklı kişiler için özel alanları denetliyor – aralarında New Orleans Meydanı’ndaki 12 kişiye kadar kişinin bir gece için 15.000 dolar ödediği saklanma yeri olan 21 Royal de var. pek çok Disney ikramiyesiyle zengin akşam yemeği ve adaylar için yıllarca ünlü bekleme listesiyle üyelere özel Club 33.

Sutton ve Napa Rose’un yönetici şefi Clint Chin (daha önce hem 21 Royal hem de Club 33’ün mutfak şefiydi), gelişen tatlara nazik bir ayak uyduruyor. California’da yetiştirilen ürünler gelir ve takvime ayak uydurur. Mart ayındaki bir akşam yemeği, kıştan ilkbahara geçiş anını yakaladı: ton balığı crudo üzerine serpiştirilmiş mandalina şeritleri, tempura hamuruna kaplanmış ve Meyer limon sosu ile hafifletilmiş kuşkonmaz mızrakları, kızarmış tavuk ve ızgara fileto mignon vurgulayan balkabagi süsleyen İngiliz bezelye. Üst düzey pasta şefi Jorge Sotelo, şeker kırmızısı meyve suları ile lekelenmiş bir bademli kek ile sabitlenmiş Harry’s Berries çileklerinden bir kolaj oluşturdu.

Yemeğin öne çıkanları arasında, menünün İtalyan eğilimli temel çizgisinin ötesine bakan bir dayanak noktası vardı – kuzeydoğu Tayland ızgara sığır eti yemeği suea rong hai, namı diğer “ağlayan kaplan” üzerine bir riff. Tabii ki, klasik Disney tarzında, Napa Rose kaşlarını çatıyor ve versiyonunu “gülümseyen kaplan” olarak vaftiz ediyor, kırmızı biber, balık sosu ve limon suyuyla marine edilmiş sığır eti şeritlerini salata yeşilliklerinin altına kaplıyor ve onları çekici bir şekilde zıplayan limon otu karides börekleriyle eşleştiriyor.

Aşçılar, gülümseyen kaplan tabağını, Uyuyan Güzel Kalesi’nin üzerinde patlayan havai fişeklerin brokarlarından farklı olmayan bir desende hindistancevizi sütü salata sosuyla süslüyor. Kaplamanın çoğu, 1990’ların solmuş yoğun, mimari estetiğini hatırlatıyor: maksimum yükseklik için üst üste ve demetlenmiş malzemeler; soslar ve püreler akıp gitti, noktalandı ve ustaca bir araya toplandı; yapraklar ve saplar tam da bunun üzerine tünemiş.

Katı bir Disney prizması içinde, geçmiş teatrallik zamansız bir mantık oluşturur: Mickey şeklindeki waffle’lar veya bir sopa olarak ikiye katlanabilecek bir hindi budu veya salata sosundan yapılmış bir piroteknik gösteri olsun, bölgeyle birlikte bir çeşit vay canına faktörü gelir. . Yine de, kaliteli yemeklerde daha fazlası tarzının geri çekilmesinin iyi bir nedeni var: Abartılı soslama ve süsleme, tatları ve dokuları karıştırma eğilimindedir. Kuşkonmaz marşının, “kuşkonmaz panna cotta” olarak yanlış tanıtılan kalınlaştırılmış bir krema şeridine ihtiyacı yoktu. Bir girişte, başıboş mercimekli beklenmedik bir sebze yığını ve bir kaşık dolusu doğranmış haşlanmış ravent, kızarmış, güzelce kızartılmış ördek göğsünün doğrudan zevkini gizledi.

Ürdün, 2009’da Napa Rose’dan ayrıldı, ancak kurduğu program, Kaliforniya şarap yapımını sergileme taahhüdünde etkilemeye devam ediyor. Cam yanında seçenekler arasında, tazeliğini koruyan soğutulmuş dağıtıcılardan dökülen Silver Oak gibi birkaç daha pahalı favori yer alır. Napa Cabernets şişeleri hızla yüzlerce ve binlerce kişiye yükselir. 2012 Gandona Şaraphanesi Encosta – 190 $ ‘lık görece düşük fiyatlandırma sonunda bir seçim – bölgenin itibarını üzerine inşa ettiği türden yapılandırılmış, dünyevi reçelli bir neşe sağladı. Doğru bir çizburger yemekle aynı alıcıları vurdu ve bunu bir iltifat olarak söylüyorum.

Ön büro personeli, sommelier olarak ikiye katlama uygulamasını sürdürüyor. Tadım menüsüne eşlik edebilecek 60 $ ‘lık şarap eşleşmelerinin uçuşunu tarif etmede çok bilgililer; son zamanlarda gözlüklerin çoğu Kaliforniya’dan Fransa, İtalya, Şili veya Avustralya’ya yöneldi. Bu, yemek yiyenlerin yeni şaraplara maruz kalması için daha uygun bir yol olduğundan ve Kaliforniya şarap yapımı bugünlerde çok geniş olduğundan, seçenekler eve daha yakın olabilir.

O gece sunucumuz harikaydı: bilgili, nazik, yeterince konuşkan. Ayrıca ilgilenmesi gereken çok sayıda masası vardı. Restoranı tanımlayan bu unsur olan şarap hakkında gerçekten dükkandan bahsetmek istedim; sabırlıydı, ama keşke Jordan gibi yerinde biri gelip sohbeti başlatsaydı, belki de beni yeni sınırlar veya stiller zorlayan bazı Kaliforniyalı şarap üreticilerine veya hatta bir maliyeti olmayan haksız yere kötülenmiş bir merlota yönlendirmek için olsaydı. aylık araba ödemesi.

Restoranın Disney alemlerinin ötesine ulaştığını düşünürken şarap konusuna oyalanıyorum. Orange County’de birinci sınıf bir gece geçirmek isteyen birini önce Costa Mesa’da bulunan Taco María veya Knife Pleat’e yönlendiririm. Napa Rose’un muazzam yemek odasının köşesindeki bir oyuk, şarap programı için yıllar boyunca ödüller sergiliyor; Övgüler geçerliliğini koruyacaksa, muhtemelen şarap servisinin gidişatına yeniden yatırım yapmanın zamanı gelmiştir.

Ama aynı zamanda, Napa Rose’un geçmişteki hisleri, sırada ne olduğunu merak etmeme neden oluyor. Mart ayında yemek odasına dağılmış, bazıları prenses elbiseleri giyen çocuklarda geleceği gördüm. Ailemin bana ve erkek kardeşime yaptığı ender tatil savurganlıkları sırasında kendi genç Disney yemek anlarımı, masa örtülerini ve süslü bir şekilde düzenlenmiş malzemeleri hatırlıyorum. Yemeğin hatıralarından çok duyguyu – törenin heyecanını – saklıyorum.

Bu, yemek popüler kültürün merkezine taşınmadan önce, Amerikalıların dışarıda yemek yemekle farklı ilişkileri olduğu 40 yıl önceydi. Napa Rose’da yemek yiyecek kadar şanslı olan bu çocukların ne hatırlayacağını umduğum kendi kendime soruyorum. Kesinlikle “Şarap Ülkesi yemek pişirme” gibi belirsiz bir tema değil. Bu ne anlama geliyor? Tacos, Napa ve Sonoma’nın mutfak manzaralarında tadım menüleri kadar anlamlıdır. Tabaklarındaki tatların onlara Kaliforniya’nın kültürel çoğulluğunun bir hikayesini anlatmasını isterdim; Onlara bilmedikleri tatlar, yeni şeyler denemenin heyecanı hakkında merak uyandırabilecek kimyon, kakule veya sansho’dan bir “aha” izi diliyorum.

Napa Rose’u Disney anlatılarının doğasında var olan olasılık duygusunu düşünerek bıraktım. Restoranın 25. yıl dönümü birkaç yıl içinde gelecek ve Disney kutlamak için bir fırsatı ve aynı zamanda anlayışlı bir yeniden icat etmeyi seviyor. Tesisin kayan yazı yemek mekanının, muhtemelen birkaç daha az şımarık karalamayla dile getirilen Kaliforniya yemek anının daha taze, daha geniş ve evet, daha gerçek bir anlatımını döndürmesinin zamanı geldi.

kopyanızı alın The Great Big Highly Spesifik Disneyland Rehberi’nin bugünkü sayısı.