MEMPHIS, Ten. —

2021’de Memphis’e taşındığımda, kahverengi asfalt yollar, bunaltıcı hava ve boş bir havaalanı artık Los Angeles’ta olmadığımı açıkça gösteriyordu. South-Central dışında ilk kez yaşıyordum ve aylardır inanılmaz derecede ev hasreti çekiyordum.

Yine de bir buçuk yıldan fazla bir süre sonra, değişime direnmeyi bıraktım ve Memphis kültürüne alıştım, barbekü ve deniz ürünleri kaynattım, Grizzlies maçlarına gittim ve düzenli olarak her şeyi kapsayan yerel bir zamir olan “junt” dedim. Bununla birlikte, Güney’in bir mutfak merakı – sıcak tamale – bana her yerde bir ev parçası bulunabileceğini gösterdi.

Sıcak tamales, güney Memphis’ten Vicksburg, Miss.’e ve batıdan Doğu Arkansas’taki bazı kasabalara kadar kültürel olarak işaretlenmiş bir yer olan Mississippi Deltası’nda doğdu. Güneyde iyi bilinen Delta tarzı tamales de bir süre SoCal’a ulaşmayı başardı.

İlk bakışta, yiyerek büyüdüğüm tamales gibi görünüyorlardı, ancak daha fazla araştırma, Latin Amerika elyafının sarılmış ve buharda pişirilmiş benzersiz yinelemelerini ortaya çıkardı.

Tamales’in Delta’ya nasıl indiği belli değil, ancak yerel mutfak tarihçileri bunun büyük olasılıkla bir asırdan uzun bir süre önce Siyah Amerikalılarla tarifleri değiş tokuş eden Meksikalı göçmen işçilerden kaynaklandığı konusunda hemfikir. Ve o zamandan beri, Siyah Güneyliler sıcak tamale geleneğinin koruyucuları oldular.

Mississippi Üniversitesi Güney Kültürü Araştırma Merkezi’ndeki bir araştırma kuruluşu olan Southern Foodways Alliance, eyaletteki tamale üreticilerinin sözlü hikayelerini topluyor. Merkez, Delta’daki gelişen sahneyi belgelemek amacıyla Clarksdale ve Greenville’deki durakları içeren Hot Tamale Trail’i geliştirdi.

“Bu bölgedeki insanlardan farklı veya tuhaf değiller ama ülkenin başka yerlerindeki insanlarla konuştuğunuzda ‘Tamales mi? Mississippi Deltasında mı?’” dedi grubun geçici eş direktörü Mary Beth Lasseter. “Bir tamale okuyabilir ve tarih, coğrafya, ekonomi gibi birçok başka şey hakkında bilgi edinebilirsiniz.”

Temel farklılıklar boyutları ve içerikleridir: Güney Amerika’daki tamales çok daha küçüktür ve tipik olarak sığır eti ile doldurulur, mısır ununa sarılır ve suda buharda pişirmek yerine baharatlı salamurada pişirilir, bu da onları nemli ve lezzetli tutar.

Latin Amerika tamaleleri ne kadar çeşitlilik gösterirse göstersin – El Salvador’da zeytin, Meksika’da mısır kabuğu sarmaları veya bütün, Belize’de kemikli tavuk budu, kırmızı sos veya yeşil – Güney’deki varyasyonlar ambalajları kadar hafif ve kadar geniştir. et seçenekleri. Lasseter, müşteriler tarafından getirilen geyik eti ile özel tamales yapan bazı dükkanlardan bahsediyor.

Greenville, kendisine Dünyanın Sıcak Tamale Başkenti adını verdi. Son 10 yıldır Greater Greenville Konut ve Canlandırma Assn. tat, doku ve tutarlılığa dayalı blues müziği, yarışmalar ve tamale değerlendirmesini içeren bir kutlama olan Delta Hot Tamale Festivalini düzenledi.

Derneğe göre Greenville (nüfus 29.000), dünyanın herhangi bir yerinden daha fazla sıcak tamale restoranına sahip olduğu için bu unvanı kazandı. Bu açık: GPS’te “sıcak tamales” aramak, şehrin 10 millik bir yarıçapı içinde bunları satan 10 mağaza sağlayacaktır.

Festival, Tamale-chella’ya dönüştü: dünyanın her yerinden 30.000’den fazla insanı çeken, hafta sonu süren bir etkinlik.

Festivalden ödüller, Hot Tamale Heaven’daki kasiyer gişesinde dizilir. Ödüller arasında en iyi sunum ve yıllarca üst üste birincilik reklamı var.

Popülaritelerini bilen bir kadın, Noel’den 10 gün önce Arkansas’taki komşu bir kasabadan arabayla sahibi Aaron Harmon’a altı düzine tamale bulunup bulunmadığını sordu. Bu kadar ciddi.

Greenville’in neden bir yuva haline geldiği konusunda Harmon, ailesinin mucit olduğuna inanıyor ve o kadar gizli bir tarifle çalışanlarına rekabet etmeme anlaşmaları imzalatıyor.

Eskiden genç bir Harmon ve kardeşleri, bir Delta sabahının yoğun havasında erkenden uyanır ve babalarıyla birlikte kasabadan kasabaya seyahat ederek bisiklet parçalarından yapılmış bir el arabasıyla tamales satarlardı.

Harmon, babasının Greenville’deki ilk tamale arabası olduğunu iddia ediyor.

O sırada babası Willie bir fabrikada çalışıyordu, ancak girişimci ruhu onu yarı zamanlı tamales satmaya yöneltti. Willie ilk gün 3 dolar kazandı. O ve eşi Inez, 1978’de Harmon ve kardeşlerinin ilk tamale silindirleri olduğu Hot Tamale Heaven’ı resmen başlattı. 1997’de amiral gemisi arabaya servisi açtılar. Şimdi, Aaron o derme çatma arabanın temeli üzerine inşa edilmiş fast food tarzı devasa bir yerde duruyor.

Onların ödüllü tamaleleri, mısır kabuğuna ve taneli mısır unu ile sarılmış Meksikalılara benziyor, ancak ince öğütülmüş sığır eti dolgusu, bazı Orta Amerika tamaleslerinin kalın ve bazen yarı katı kırmızı dolgusuna benziyor.

Bugün Harmon, festivali aile üyelerinin ABD’nin dört bir yanından Delta’ya geri dönüp büyüdükleri yiyecekleri kutlama zamanı olarak görüyor.

“Size ailenizi ve arkadaşlarınızı hatırlattığına inanıyorum. Top maçlarına götürdüğünüz şey, playoffları izlerken aldığınız şey, arka kapıda, bu tür şeyler ”dedi. “Gerçekten iyi bir zaman.”

Hot Tamale Heaven’ın menüsünde ayrıca hamurla kaplanmış ve süper yumuşak dolgulu pul pul bir kabuk vermek için derin yağda kızartılmış kızarmış tamale ve ev yapımı biber, queso, ekşi krema altında boğulmuş üç tamale içeren tamale turtası da var. frenk soğanı ve biber.

Bu sırada Memphis’te

Haftanın altı günü, Chauncey Harley ve karısı Keisha’yı Güney Memphis’teki markalı karavanlarından yağlı çuvallar dolusu sıcak tamales satarken bulabilirsiniz. Şehrin bu türden en eski dükkanlarından biri olan Hattie’s Tamales, 50 yılı aşkın bir süredir açıktır.

Bununla birlikte, aile dostu Josephine “Jo Teyze” Mickens’in yerel gıda girişimcisi Lester Dotson tarafından sağlanan tamales satmasıyla stand bundan daha da geriye gidiyor. Harley, Dotson’ın Memphis’te Meksikalı aşçıların tamales yaptığını gördüğünü ve tarifi “ruhlu” yapmak için genişleterek işe girmeye karar verdiğini söyledi.

Harley’in babası Gayle “Shorty” Harley, 1980’lerin ortalarında tamale mağazasına yatırım yaptı. 90’ların sonlarında Shorty, 2003’te ölen Mickens’in tüm mülkiyetini devraldı ve adını karısı Hattie’nin adıyla değiştirdi.

Harley ailesi, Dotson’ın tarifinin güncellenmiş bir versiyonuyla tamales yapmaya devam etti.

Önce, dedi Harley, fıçılarca kıymayı gizli baharatlarla kaynatıyorlar. Doku neredeyse kasasız bir sosisinkine benzer. Oradan, dört bayan eti zar zor orada bir mısır unu hamuru tabakasında yuvarlar ve parşömen kağıdına sarar. Tamales bittikten sonra şirketin iki karavanına dağıtılmadan önce dondurulur.

Tamales daha sonra büyük kaplarda spiral şeklinde düzenlenir ve parlak kırmızı tuzlu suya batırılır.

Hattie, çatalınızda masadan daha fazla et almanızı sağlar – afedersiniz, mısır unu -. Harley tarifini paylaşmayı reddetti, ancak dolgunun tadı kimyon, şili tozu ve kırmızı biberle tatlandırılmış gibiydi. Harley bazen tamalelerine tuzlu çıtır çıtırlık ekleyen tuzlu krakerlerle servis eder.

Gerald Ellis, genç oğluyla birlikte otoparka girdi. Hattie’s, en sevdikleri öğle yemeği mekanıdır.

“Açıklayamayacağınız bir lezzet” diyen Ellis, 2000’li yıllardan beri patron olduğunu da sözlerine ekledi. Yarım düzine hafif tamal sipariş etmek için durdu. “Geri gelmeni sağlayan şey bu.”

Ellis, Delta tamales’i Latin Amerika’dakilere tercih ettiğini çünkü onları daha lezzetli bulduğunu söyledi. Harley’in Latin Amerika tamalelerine yönelik birincil eleştirisi: “Bana göre bu sadece ekmek.”

Tarifleri Meksikalı aşçılardan esinlenmiş olsa da, Harley’ler tamale kelimesinin “sarılmış yiyecek” anlamına geldiğini bildiklerini ve yemeğin atalarının yiyecekleri nasıl sakladığını onurlandırdıklarını söylüyorlar.

“Her Yerli kültüründe, bir şeyin içine sarılmış bir çeşit yiyecek vardır. Mısır kabuğu olabilir, belki bir muz yaprağı. Nereye gidersen git bir şey olabilir, dedi Harley.

Tariften tarife, eyaletten eyalete bu farklılıklar, onlar için hazır olanı yansıtan içeriklerle, yaşamlarının bir ürünüdür.

Harmon, bu geleneği doğuran ve onu nesiller boyu canlı tutan şeyin gereklilik olduğuna inanıyor. Tamales’in popülaritesini, onları doyurucu, ucuz ve lezzetli bir yemek bulan işçi sınıfı ailelerine bağlıyor.

“Bir kez bittiğinde, arka uçta ön uçta olduğu kadar fazla emek yok. Bunun, bu kadar uzun süre ortalıkta kalması ve nasıl sürmesiyle bir ilgisi olabileceğini düşünüyorum” dedi.

Harmon, beş sente tamale alabildiği günleri hatırladığını söyledi. Şimdi, tamalelerinin tanesi bir doların biraz üzerinde.

Pek çok Black Angelenos’un Güney’de kökleri olduğu için, Los Angeles’ta Güney tarzı tamalelerin kanıtını bulmak veya Delta tarzı tamale’nin LA’de ele alındığını bulmak şaşırtıcı değil. 1998’de LA Times eleştirmeni Charles Perry, Flossie’s’de (artık kapalı) Mississippi tarzı sıcak tamales hakkında bir haber yaptı ve “Meksika sosunun agresif öğütülmüş acı biberlerini ve bir doz sarımsak ve sirkeyi” öne çıkardıklarını ve “farkı” paylaştıklarını söyledi. Meksika ve Mississippi arasında.”

Times restoran eleştirmeni Jonathan Gold, karşı konulamazlıklarından en iyi 1991’de söz etti: “Tamaleleri yarım düzine satın alabilirsin…

Eve döndüğümden beri, daha fazlasını sipariş etmem gerektiğini düşünüyorum.

Bildiğimiz çeşit gibi görünmeseler de, Delta tamales onları yaratan insanların hayatlarının bir yansımasıdır: mevcut olanla yetinmek ve onu değerli bir aile yadigârına dönüştürmek.