Güney Kaliforniya için bölgesel bir yemek pişirme tarzını tanımlamak hiç bu kadar kolay olmamıştı. Burada yaşamanın ve yemek yemenin keyiflerinden biri de bu. Herkes dünyanın en iyi ürünlerinden bazılarına ve zengin küresel kültürlere erişirken kendi vizyonunu keşfetmekte özgürdür.

Los Angeles mutfağının, şehirde herhangi bir anda Pijja Palace’ta Avish Naran ve Miles Shorey’nin dosa soğan halkaları ve mango turşusu, Katianna ve John Hong’un Yangban Society’de matzoh dolgulu mandusu, Junya Yamasaki’nin tonkatsu tavuğu şeklini alabileceğini düşünün. Yess’te ekmekli köfte formundaki Kiev karışımı, Jon Yao’nun San Gabriel Valley ailesinin Kato’sunda heyecan verici kaliteli yemek dönüşümleri, Tawainese yemeği, Miles Thompson’ın yeni tamamlanan pop-up Baby Bistro’sunda (ve belki de planladığı yerde) kabak turşusu tonnatosu Echo Park devamı), Teresa Montaño’nun Otoño’daki fideuà negra’sı, Charles Namba’nın Tsubaki’deki Japon latkes’i, John Cleveland’ın Post & Beam’deki pislik yayın balığı, Villa’s Tacos’ta Victor Villa’nın “estilo Los Angeles” queso tacos’u, Nancy Silverton ve Elizabeth Hong’un özenle kızartılmış hali Osteria Mozza’da frizyalı ve dilimlenmiş pluotlu domuz paçası köftesi veya Poncho’s Tlayudas’ta Alfonso “Poncho” Martinez’in canlı ateşte ızgarada pişirilen katlanmış ve et dolgulu Oaxacan tlayudaları. Ve bu, Los Angeles tablolarında görünen çeşitliliğin ancak yüzeyini çiziyor.

LA mutfağında geniş kapsamlı küresel lezzetlerin önemi, Los Angeles’ın Avrupa merkezli, alevi seven Kıta mutfağı döneminden çıktığı 1970’ler ve 80’lerde arttı. Sadece profesyonel eğitimli (ve çoğunlukla beyaz) şeflerin dünya çapında yaptıkları seyahatlerden fikirler getirmeleriyle kalmadık, aynı zamanda her zaman olduğu gibi ABD’ye gelen birinci nesil göçmen aşçılardan da faydalandık; bu sefer sayıları onların kendi restoranlarını kurmalarına olanak sağladı. “Amerikan damak zevkinin” varsayılan yumuşak zevkleri yerine kendi toplulukları (ve katılmak isteyen herkes).

Gelecek nesil reşit olduğunda işler daha da ilginç hale geldi; göçmenlerin çocukları yalnızca kendi miras geleneklerine değil, aynı zamanda daha geniş LA kültürlerine de hakim oldular. Bir süredir ABD’de yaşayan ebeveynleri ile birlikte 2 yaşındayken Kore’den Güney Kaliforniya’ya taşınan Roy Choi ve Pico Rivera’da doğup büyüyen ve yalnızca babasının Filipin klasiklerini yemekle kalmayıp Alvin Cailan gibi Los Angeles’lı çocukları düşünün. ama mahallesinin Meksika yemeği. Her ikisi de Cal State Fullerton’a gitti ve daha sonra iki ikonik LA markasını kurmalarına yardımcı olan şef yanlısı becerileri kazandı: Kore tacosunu dünya çapında ünlü yapan Choi’nin Kogi yiyecek kamyonları ve Cailan’ın artık uluslararası olan Eggslut zinciri, büyüyen Amboy burger noktalarından bahsetmeye bile gerek yok Çin Mahallesi’nde ve Topanga Sosyal yemekhanesinde.

Son zamanlarda, birinci nesil göçmen restoran işletmecilerinin ve aşçıların çocuklarının bu işte kalmaya karar vermesiyle bu olgunun giderek artan bir şekilde değiştiğini görüyoruz. Bu “Los Angeles Kuşağı” tarzı yemek pişirmenin birçok biçimi vardır. Bazıları aile restoranlarında kalıyor ve bireysel LA hassasiyetlerini operasyona taşıyor; diğerleri kendi başlarına yola çıkıp tamamen yeni bir şey yaratıyorlar.

Gilberto Cetina ikisini de yaptı. İşe, USC yakınlarındaki Mercado La Paloma’da bulunan, babasına ait Yucatecan restoranı Chichén Itzá’da yardım ederek başladı ve şu anda panuchos, cochinita pibil ve diğer klasik yemekler sunmaya devam eden restoranı işletiyor. Ancak 2017’de Chichén Itzá ile aynı yemek salonunda bir alan inşa etti ve kendi LA tarzı muhteşem Meksika deniz ürünleri yemeklerini servis ettiği gösterişli, neredeyse suşi barı benzeri bir tezgah olan Holbox’u açtı. Perşembe ve Cuma günleri müşterilerle doğrudan etkileşim kurabileceği samimi bir tadım menüsü sunuyor. Ülkenin dört bir yanındaki eleştirmenler bu durumu fark etti; aralarında Holbox’u bu yıl Yılın Restoranı seçen Times restoran eleştirmeni Bill Addison’un da bulunduğu, bu onur, resmi olarak 13 Eylül’de bir ay sürecek olan LA Times Food Bowl sırasında biletleri tükenen bir kutlama yemeğinde verilecek bir onurdur. Festival. (Cetina ayrıca 22 Eylül’de Food Bowl Gece Pazarı’nın ilk gecesinde Chichén Itzá ekibiyle birlikte sahneye çıkacak ve 23 Eylül’de Holbox’tan lezzetler sunacak.)

Anne ve babasının restoranı La Siesta in Orange’da geleneksel Meksika yemekleriyle büyüyen Carlos Salgado, Taco María’da (şu anda yeni bir mekan aradığı için ara vermiş) Meksika mutfağına usta bir şefin yaklaşımını getirdi ve bu gazetenin 2018 Restoranı oldu. Yılın.

Bu arada Bricia Lopez ve kardeşleri Fernando Jr., Paulina ve Elizabeth, ebeveynleri Fernando Lopez ve Maria de Jesus Monterrubio tarafından kurulan öncü Oaxacan restoranı Guelaguetza’yı devraldıklarında, lezzetleri korumak amacıyla menüyü büyük ölçüde aynı tuttular. onların mirasından. Bunun yerine, Oaxacan mutfağını sadece restoran aracılığıyla değil, Lopez’in yemek kitapları ve I Love Micheladas michelada karışımları serisi ve From Oaxaca to You marka köstebek sosu başlangıçları aracılığıyla duyurmaya odaklandılar.

Nesiller arası değişimleri şehrin her yerinde bulacaksınız. Eşi Niki Nakayama ile Michelin yıldızlı n/soto’da çalışan Carole Iida-Nakayama, Arcadia’da ailesinin Mako Sushi’sinde büyüdü. Dulan’s’ı Crenshaw’da yeniden açan ve bu yıl seçkin bir restoran işletmecisi olarak James Beard Ödülü’ne aday gösterilen Greg Dulan, Los Angeles’ın “ruhsal yemeklerin kralı” olarak bilinen babası Adolf’tan zorlu aşk dersleri aldı. Babası onu aile restoranından etkili bir şekilde kovdu ve ona kendi başına dışarı çıkmasını ve işin yiyecek-içecek kısmını öğrenmesini söyledi. Dulan son olarak Hotville Chicken alanını kaybettiğinde dünyaya Nashville sıcak tavuğu getiren ailenin kızı Kim Prince ile birlikte çalıştı. Birlikte, Smorgasburg Los Angeles’ta ve diğer etkinliklerde (bu ay Food Bowl’s Night Market’in üç gecesi de dahil) düzenli olarak görünen Dulanville yemek kamyonunu kurdular.

Elbette, restoran nesillerinin harmanlanmasının olanaklarını en fazla somutlaştırabilecek şef, 2022 LA Times Yılın Restoranı Anajak Thai’den Justin Pichetrungsi’dir. Çoğu gece, babasının mahalle için yaptığı, küçük üreticilerden ve doğal şarap imalatçılarından gelen ve giderek büyüyen şarap koleksiyonuyla zenginleştirilen klasik Tay yemeklerinin çoğunu servis etmeye devam ediyor. Ancak hafta sonları, bu günlerde ayda bir, şehrin en çok rağbet gören rezervasyonlarından biri olan mevsimlik tadım menüsünü hazırlıyor, Salı geceleri ise rezervasyonsuz Thai Taco Salı günleri ile tam eşitlikçi oluyor. Dış mekandaki ızgaralarda yemek pişirerek, genellikle balıklı tacoların ötesine geçen, gelişen bir menüyle hizmet veriyor. Yeterince erken gelirseniz ve sırada beklemenin ya da Angeleno’lu dostlarınızla açık havada plastik bardaklardan içmenin bir sakıncası yoksa, Los Angeles’taki harika yemek deneyimlerinden birine sahip olacaksınız.

Bulunduğu yerin Los Angeles’taki durumu sorulduğunda Pichetrungsi şöyle diyor: “Son zamanlarda bazı insanlar geldi ve bana ‘Bu sadece burada, Los Angeles’ta olabilir’ dediler. Ben de bunu gerçekten düşünüyordum. Bu doğru mu? Anajak yalnızca Los Angeles’ta var olabilir mi? Öyle olmadığını düşünmek isterim. Ama belki de cevap evettir. Belki o dır-dir Tayland mutfağı, Meksika mutfağı ve Çin mutfağının büyük diasporasının birleşimi aynı anda gerçekleşiyor. Tüm bu kültürlerden etkileniyorum ve onları uygun gördüğüm yere getiriyorum.

“Anajak’la ilgili fikrim, mahalledeki Tayland restoranına kaleydoskopun prizmasından bakmaktı. Aynı anda birden fazla yönü görüyorsunuz. Bir açıdan bakıldığında mahallenin Tayland noktası olarak varlığını sürdürüyor. Başka bir açıdan bakıldığında, kaliteli yemek veya tadım menüsüne sahip bir restoranın nasıl olabileceğine dair potansiyeller var. Kesinlikle onun mükemmel versiyonu olduğunu söylemiyorum. O konuyu bir araştıralım diyorum.

“Taco Tuesday ile, bir karşı hizmet, sokak yemeği durumu olsaydı nasıl olacağını gördük. Ve sonra barbekü geceleri yapma fikrini yeni keşfettik. Prizmaya her baktığımda daha fazla fikir görüyorum. Ve ben ona ne kadar çok bakarsam, aşçılarım da o kadar çok ‘Ah, hayır, hayır, hayır, başka bir tane yapma’ diyorlar.”

Bir süre işten uzak kaldıktan sonra ailesinin Glendale restoranı Mini Kabob’a dönen ve operasyonunu genişleten Armen Martirosyan, Los Angeles restoranlarının bu yeni aşamasını Amerikan rüyasının bir parçası olarak görüyor.

Kendisi şunları söylüyor: “Anne-babalarımız bu ülkeye bize daha iyi bir yaşam sunmak için geldiler. Bize istediklerimizi yapma özgürlüğünü vermek için geldiler. Sanırım onların bakış açısı şuydu: ‘Bizim bir ailemiz var, beslememiz gereken boğazlarımız var, onları doyurun yeter. Bir iş kuralım. Ailelerimize bakmak için yeterince şey yapalım.’

“Onların çocukları olarak bizim için ‘Tamam, artık buradayız’ gibi bir şey. Biz burada doğduk ve işimizi geliştirmemiz gerekiyor.’ Bize temeli attılar. İşimizi bir üst seviyeye taşımak ve gelecekteki çocuklarımıza daha iyi, daha sürdürülebilir bir yaşam yaratmak artık omuzlarımızda.”