Ivy, Richard Irving ve Lynn von Kersting’in Robertson Boulevard restoranında belirli bir öğleden sonra, aynı siyah üstler ve egzersiz pantolonları giymiş üç genç kadının kaldırımda selfie çektiğini veya eski bir NBC durum komedisinden adını çıkaramadığınız birini görebilirsiniz. kendinizi bakarken yakalamadan önce oldukça erişim. Her biri bir diğerinden daha büyük ve gösterişli olan büyük, gösterişli arabalar büyük olasılıkla uşağa yanaşacak ve telefonlarında son derece sıkılmış çocuklarla iyi giyimli bir aile veya yaşlı bir çift dışarı adım atabilir. kadın kırmızı bir bluz, fuşya rengi güçlü bir pantolon ve siyah topuklu ayakkabılar giymiş ya da Adam Sandler görünümünü sallayan bir adam: Y’de bir tavlama maçı için giyinmiş ama yalnızca gizli para yığınlarının aşılayabileceği şaşmaz bir özgüvenle.

Ne de olsa bu Ivy ve odada kesinlikle hem gerçek hem de istek uyandıran bir miktar para var. Restoranın fiyatları göz önüne alındığında mantıklı. Öğle yemeği için oradaysanız ve öğle yemeği vakti geldiyse, muhtemelen meşgul olacaktır. Daha sabırsız müşterilerin canını sıkmak için check-in yapmak için bir sıra olabilir. Bir veranda masası isteyin ve Burberry, leopar baskılar ve tuğla büyüklüğündeki bir cihazdan dikkat çekmeden elektronik sigara içmeye çalışan bir adam arasında tutun. Bir bekleme olabilir, ancak hareketin olduğu yerde olmaya değer.

Ivy, dönüştürülmüş evler gibi hissettiren sevimli yapılarda sahne-y yemek yemenin en büyük hanımıdır – Los Feliz’deki Alcove’u, Studio City’deki Aroma’yı, eski Larchmont Bungalow’u veya Hollywood’daki artık kapalı olan Off Vine’ı düşünün. Ünlü, çiçeklerle bezenmiş, oldukça büyük ön verandasıyla restoran, orta çağında biraz yumuşamış olabilir; Paris Hilton, Bennifer ve Ashton Kutcher’ın düzenli olarak verandayı süslerken görüldüğü eski günlerdeki gibi artık Hollywood pislikleri ve paparazzilerle dolup taşmıyor.

Ancak 80’ler ve 90’larda artan ünlü takıntısının yükselişi sırasında kendi haline gelen restoran, belirli bir Angelenos grubu için bir geçiş ayini ve şehirdeki yemek evriminin önemli bir parçası olmaya devam ediyor.

Hâlâ bir elektrik enerjisi ve tarif edilemez bir “Bırak pasta yesinler” duygusu var – Burada insanları izlerken, yakın zamanda hatırladığım herhangi bir yerden daha çok eğlendim. Menüye gelince, restoranın lehine çalışacak kadar odaklanmamış. Yeterli sayıda isabet ve ıskalama var. Ama gerçekten yemek için mi geldin?

Menü o kadar dağınık ki, aynı anda Daniels’ın reddedilmiş bir senaryosu olduğunu düşünürsünüz. Branzino. Türkiye Kırmızı Biberi. Yengeç salatası. Bebek sırt kaburgaları. Kabak mantısı. Enchiladas. Benim tavsiyem, bir düğünde DJ’lik yapıyormuş gibi davranmanız ve hit şarkılara bağlı kalmanızdır.

Baharatlı taze mısır çorbasıyla başlar. Bu yaşamınızda karşılaşacağınız pek çok çorbanın sorunu, aşırı kalın veya sarkık olmaları ve kaliteli bir yemek deneyiminden çok Dickensvari bir yetimhaneye uygun olmalarıdır. Sarmaşık çorbası, bu spektrumun karşı tarafında, mutlak yararına oturur: Tuzlu et suyu nispeten incedir, bir fırtına sırasında çatıdan akan su gibidir. Bol miktarda bulunan tatlı mısır taneleri, kasenin dibinde neredeyse belirsiz bir şekilde durur; kulağa mantıksız gelebilir, ancak kontrast harika çalışıyor. Çorbanın tadı neredeyse tamamen taze mısır ve doğranmış biberden oluşuyor ve baharat seviyesi yönetilebilir – bir “Sıcak Olanlar” bölümünün sonunun aksine başlangıcını düşünün – ama dikkatinizi çekmek için yeterli.

Genel olarak deniz ürünlerine ve sadeliğe yönelmelisiniz. Bir sunucunun başından beri restoranın menüsünde olduğunu söylediği ızgara sebze salatasından daha kolay olamaz. Zahmetsizce hazırlanmış kuşkonmaz, kabak, avokado, mısır, domates, yeşil soğan gibi kıyılmış yeşillikler ve sebzelerden oluşan bir tabak olarak sofranıza geliyor. Taze, net ve doğrudan. Yengeç kekleri küçük ama bol: çok fazla dolgu maddesi içermeyen etli kızarmış kekler. Tereyağlı ve limonlu yumuşak kabuklu yengeç mezesi basit ve tatmin edicidir.

Wolfgang Puck, elbette somon füme pizzayı yaratmasıyla tanınır. Ancak Ivy’nin versiyonunun, keskin krema fraîche’yi ve hafif ılık, zar zor terleyen somonu destekleyen çıtırtı ve çiğnemeyi dengeleyen iyi uygulanmış bir kabuk ile Puck’ın parası için iyi bir koşu sağladığını ileri sürüyorum. Ivy’nin pizzası, neredeyse hiç kaçırdığım karaca olmadan geliyor.

Menü her yerdeyse, eklektik kolej kasabası kahvehanesi ile ters giden bir Midwest antika gezisi arasında bir yerde olan kuruluşun genel hissi ile uyumludur. Dışarıda, Noel ışıkları, yemyeşil, yapraklı Von Kersting tasarımı yemek takımları ve Laura Ashley’i kıskanç bir öfkeye sevk etmeye yetecek kadar taze çiçekler ve çiçekli yastıklar var. İçeride meyve kaseleri, duvarları kaplayan düzinelerce Delft mavisi benzeri tabak, asılı hasır sepetler ve bir odada şaşırtıcı sayıda çerçeveli Amerikan bayrağı var. Bir arka yemek odası, büyük bir Eyfel Kulesi tablosu ve büyük blok harflerle “RF” (République Française) yazan pankartlarla ani bir Frankofon havası alıyor.

Bir şarkıcının yer aldığı ve Steely Dan, the Doobie Brothers ve Toto gibi grupların cover’larının yer aldığı müziği birkaç kez fark ettim. Film müziğini sordum ve bir çalışan bana şarkıcının Von Kersting’den başkası olmadığını söyledi. (Von Kersting’in yakın zamanda yayımladığı “Loverboy” adlı bir albüm Ivy’de çalışan müzisyenlerin yer aldığı.)

Ünlüleri tespit etmek için hızlı ama gerekli bir kenar çubuğu: Ivy’nin bildiği şey bu ve kaba görünme riskini göze alarak, kendi kasabamda turisti oynamaktan ve tanıdığım birini görme ihtimalinin beni heyecanlandırdığını söylemekten daha iyi değilim . (Hiç o hokey Hollywood otobüs turlarından birini yaptınız mı? Oldukça eğlenceliler.) Ve isim vermeden, en az bir ziyarette bunun başarılı bir görev olduğunu duyurmaktan memnuniyet duyuyorum.

Restoranda insanları izleyen en iyi şey, diğer konuşmalardan kesitler yakalamaktır, ki masalar oldukça sıkı bir şekilde bir araya getirildiğinde bunu yapmak oldukça kolaydır. Bir yemek sırasında, yemek partnerim ve ben akşamın büyük bir bölümünü “The Conversation”daki karakterlermişiz gibi çevredeki masaları dinleyerek geçirdik. Değerli taşlar hızla geldi: “Set başına 5.000 dolar kazanıyordu. Beğenmek, para para.” Farklı bir masadan “Yani ben psikoloğum. Ben bir bilim kadınıyım. Ama manevi dünyayı nasıl göz ardı ederiz?” Arkamdan biri, Lady Gaga’nın go-go dansçısı olduğu zamanki masa fotoğraflarını gösteriyordu. “Vay canına, harika bir vücudu var,” dedi biri. “O köpekleri hiç geri aldı mı?”

Menüdeki eksiklerden dikkati dağıtmak için neredeyse – neredeyse – yeterince eğlenceli. Ivy’de hayal kırıklığına uğradığımda, bu genellikle teknik eksikliğinden değil, baharat eksikliğindendi. Bu, bulaşıkların yetersiz gelmesi için sinir bozucu bir yoldur, çünkü orada yaklaşık %80’dir, ancak bitiş çizgisine son bir itme gerektirir. Mavi peynir ve pastırmanın güçlü tatlarını dengelemek için iddialı bir sos isteyen bir Cobb salatası tam da buna ihtiyaç duyuyordu. Bir parça levrek güzelce pişirilirdi ama beraberindeki köri sosu, donmuş bir akşam yemeğinden gelebilecek bir şeyi andırırdı. Bazı makarna yemeklerinin üzerine gelen sarmaşık pembe sos, tadı az baharatlanmış standart bir votka sosu gibiydi. Soğan halkaları, çiçek açan bir soğanda görebileceğiniz gibi ince, basit bir tarama ile baştan çıkarıcı bir şekilde hazırlandı, ancak kaplama tamamen tatsızdı.

Kızarmış tavuğun da benzer bir sorunu vardı – et, sıcak ve sulu olduğu için iyi bakılmıştı, ancak dış kısmında çok az tat vardı. Ayrıca tavuğun üzerinde deri yoktu ya da en azından benim ya da yemek partnerimin ayırt edemediği hiçbir şey yoktu, bu da yemeğin bir tabak büyük tavuk ihalesi gibi hissetmesine neden oldu. Bir tabak Wagyu carne asada, bazı harika tortillalarla geldi, ancak et, oldukça standart bir etek biftek parçası olarak karşımıza çıktı.

İçecekler oldukça iyi – bir kan portakalı margarita keskin ve güçlüydü ve yerin fazlalığına uygun olarak eğlenceli bir bakir çilekli mojito, neredeyse tohuma gitmiş büyük, yapraklı bir fesleğen dalı, limon, bütün bir çilek ve bir parça şeker kamışı. Tatlılara gelince, denediğim en iyi şey, fırından yeni çıkmış bir turta parçasını andıran sıcak, yapışkan bir ceviz karesiydi. Örneklediğim bir hindistancevizi keki istisnai değildi ve bir dilim Key limonlu turtanın dolgusunda talihsiz bir kıvrılmış doku vardı. Her biri 1 dolardan çikolatalı kurabiyeler, bir fincan meyvenin 17 dolara mal olduğu düşünüldüğünde olağanüstü bir pazarlık. Servis dostu ve verimlidir, ancak bir şeyi birden çok kez istemeniz gerekebilir.

Bir öğle yemeğinde, daha büyük bir grubun yanında yemek yiyordum, birçoğu sandviçlerinin içini yemişti ve şimdi süslenmemiş ekmek tabaklarının önünde oturuyorlardı. Birinin doğum gününü kutladığını fark ettim – kadınlardan birini çevreleyen bir dizi doku dolu hediye çantası vardı ve havaya dikey olarak kıvılcımlar saçan Roma mumuna benzer bir havai fişekle bir pasta yeni çıkarılmıştı.

Kutlamaya mutlu yıllar dilemek için masaya eğildim. Bana teşekkür etti ve bir süre sohbet ettik. Sonra durakladı ve “Pekala, bugün benim yarı doğum günüm” dedi.

Tabii neden olmasın? Mart ayının sonuydu, bu yüzden kafamda altı ay ileri doğru saydım. “Eylül…?” Teklif ettim.

“Aslında Ağustos,” dedi ve hediye çantalarını düzenlemeye başladı. Ağustos yarım doğum günü için bir anlam ifade etmeyeceği için biraz kafam karışmış bir bakış attım. Omuz silkti ve “Doğru sayamıyoruz bile!” dedi. ve hepimiz güldük.

Önemli değildi. Ivy’de kekinizi ve ıstakoz kulübünüzü alabilir ve onu da yiyebilirsiniz.