Başkan Biden ve Cumhuriyetçiler Meclisi’nin borç tavanını yükseltmeye yönelik geçici anlaşması, düşük gelirli ve diğer savunmasız insanlara orantısız bir şekilde zarar vermesi muhtemel olan iç harcamalarda kesintiler yapıyor. ABD borcunu ödememekten kaçınma anlaşması, bir grubu, 50’li yaşlarındaki işçileri, birçoğuna gıda yardımını reddederek, özellikle sert muamele için hedef alıyor. Bu savunulamaz.
Medya, Cumhuriyetçilerin beslenme yardımına yönelik önerilen yeni kısıtlamaları “çalışma gereksinimleri” olarak nitelendirmelerini tembel bir şekilde yineledi. Onlar değil.
Çoğu insan “çalışma gereksinimi” duyduğunda, ihtiyacı olanların yalnızca gereksinimi karşılayıp yardım alabileceğini varsayar. Havayollarının emniyet kemeri gerekliliği gibi olduklarını varsayıyorlar, bu da herkesin kemerlerini taktığı sürece uçmasına izin veriyor.
1990’lardan önce, refah programlarındaki çalışma gereklilikleri genellikle bu şekilde işliyordu. Daha fazla yok. Başkan Clinton’ın refah reformu, gerçekten işsizleri ve yetersiz istihdam edilen insanları kamu yardımından diskalifiye etmenin bir yolu olan yeni bir tür “çalışma gereksinimi” başlattı. İnsanlara işleri arasındayken – yani en çok ihtiyaç duyduklarında – yardımı reddetmek çoğu insanı acımasızca etkiler. Böylece bunu yapmak isteyenler, Orwellci “çalışma gereksinimi” terimini buldular ve bu terim takılıp kaldı.
1996’dan bu yana, SNAP olarak da bilinen ve daha önce gıda kuponları olarak da bilinen Tamamlayıcı Beslenme Yardımı Programı kapsamında 50 yaşına kadar çocuksuz yetişkinlere yapılan yardım, en az yarı zamanlı istihdamın aylık kanıtı olmaksızın üç ay sonra feshedilmeye tabi tutulmuştur. Borç limiti anlaşması, bu kısıtlamayı 55 yaşına kadar uzatacaktır.
Sosyal Güvenlik Kurumu sınıflandırır “ileri yaşa yaklaşmak üzere” olarak etkilenecek olanlar. Sınırlı eğitime ve becerilere sahip kişiler, yaşlandıkça ve ağır el emeği kapasiteleri düştükçe giderek daha kasvetli istihdam beklentileriyle karşı karşıya kalmaktadır. Birçoğu, oldukça değişken olma eğiliminde olan birkaç yarı zamanlı işi bir araya getirerek geçimini sağlıyor.
İşverenlerinden bazıları çalışma saatlerini devlet kurumlarına bildirmekle ilgilenmiyor. Ve bazen toplam saatleri devre arasının biraz altına düşebilir ve bu noktada faydaları kesilir. Teorik olarak, çalışma saatleri arttığında yeniden başvurabilirler, ancak yardım için başvurmak zordur – özellikle de birkaç güvenilmez işle uğraşırken.
Sözde çalışma gereklilikleri ilk kez dayatıldığında, savunucular iş bulamayan herkesin “çalışma ücreti” – fayda karşılığında ücretsiz toplum hizmeti – yapabileceği konusunda ısrar ettiler. Yasa buna izin verdi, ancak yalnızca birkaç eyalet çalışma ücreti programları başlattı ve bunlar bile tipik olarak birkaç ilçede yalnızca az sayıda insana hizmet etti. Clinton yönetimi ve Kongre sağlanan ekstra fonlar Aksi takdirde sosyal haklardan mahrum kalacak olanlara iş fırsatları sunmayı kabul eden, ancak yalnızca bir avuç devlet kabul etti – ve en azından bir sözünü tutamadı.
Siyasi yelpazedeki devlet yetkilileri, karmaşık, pahalı ve insanların ücretli iş bulmasına yardımcı olmada etkisiz oldukları için çalışma ücreti programlarından hoşlanmazlar. Muhafazakar devletler yardımı kesmeyi tercih ediyor. Liberal devletler, yardıma ihtiyacı olanlara yardım etmeyi ve kendi başlarına iş aramalarına izin vermeyi tercih eder – ki bunu genellikle barınma, kamu hizmetleri ve gıda dışındaki diğer ihtiyaçlar için para kazanabilmeleri için enerjik bir şekilde yaparlar.
Çalışma gereksinimlerinin savunucuları ayrıca, devletlerin yetersiz iş fırsatları olan bölgelerdeki insanlar için muafiyet elde edebileceği konusunda ısrar ettiler. Ancak muhafazakarlar, bu tür feragatnameleri çalışma karşıtı olarak nitelendirdiler ve devlet insan hizmetleri kurumlarının en sıkıntılı bölgelerde bile bunları aramasını yasaklayan yasalar çıkardılar.
Kısıtlamaların savunucuları ayrıca, yasanın engellilik nedeniyle çalışamama durumu tespit edebilenleri muaf tuttuğuna da işaret ediyor. Ancak yardım reddedilen insanlar, özellikle Uygun Fiyatlı Bakım Yasası tarafından sağlanan Medicaid genişlemesini reddeden muhafazakar eyaletlerde, genellikle bu engelleri belgelemek için doktorlara erişimden yoksundur.
Çeyrek asırdır geçici olarak işsiz kalan, eksik istihdam edilen veya çeşitli nedenlerle bürokratik engelleri aşamayan insanlara gıda yardımını reddettik. Çeşitli çalışmalar Bunun istihdamı artırmak için hiçbir şey yapmadığını gördük.
Daha yaşlı çalışanları diskalifiye etmek, sözde amaca ulaşma olasılığını daha da azaltıyor. Ve gıda yardımı yardımları çok mütevazı olduğu için, ek kısıtlamaların da açığı çok fazla azaltması pek olası değil. Kongre tarafından ele alınan anlaşma, gereksinimden küçük muafiyetler getiriyor, ancak temel sonuç, işsiz olan yaşlı işçilere yiyecek verilmemesi olacak.
Şaşırtıcı bir şekilde, Meclis Başkanı Kevin McCarthy ve Cumhuriyetçi arkadaşları, bu kınanması gereken amaç için ABD’nin itibarını ve küresel ekonomiyi rehin aldılar ve başkan onlara istediklerini verdi. Sonuç, dahil olan herkes için utançtan başka bir şey getirmemelidir.
David A. Super, Georgetown’da hukuk ve ekonomi profesörüdür.